خواندن و نوشتن همیشه در جستجوی نسل بشر برای کشف امکانات جدید، کسب دانش و الهام بخشیدن به فرصت های جدید جایگاه برجسته ای داشته است.
یکی از بهترین راه‌ها برای اطمینان از حفظ این دو جستجو، جمع‌آوری ایده‌هایمان در مکانی است که بتوان آن‌ها را دائما خواند، مرور کرد، تجزیه و تحلیل کرد و مطالعه کرد.
قدرت یک دفتر مخصوص آبرنگ را ببینید، سیستمی با ریشه های عمیق تاریخی. همانطور که نویسنده استیون جانسون می گوید.
دانشگاهیان، دانشمندان آماتور، ادیب جاه طلب، تقریباً هر کسی در قرن هفدهم و هجدهم که بلندپروازی فکری داشت، احتمالاً دفترچه ای داشت.
در رایج‌ترین شکل آن، «نوت‌بوک»، همانطور که شناخته می‌شد، شامل رونویسی قسمت‌های جالب یا الهام‌بخشی بود که فرد می‌خواند، و دایره‌المعارف شخصی‌شده‌ای از نقل قول‌ها ایجاد می‌کرد.
تمرین همچنان بهترین راه برای استفاده از حجم عظیمی از محتوای دیجیتالی است که می بینیم.
فناوری چارچوب‌های انعطاف‌پذیری را در اختیار ما قرار داده است که می‌توانند به ما در گرفتن، حفظ و نگهداری اطلاعات کمک کنند.
همانطور که رایان هالیدی اشاره می کند، یک نوت بوک در زندگی مدرن ما کاربرد زیادی دارد:
دفترچه یادداشت منبع یا مخزن مرکزی برای ایده ها، نقل قول ها، حکایت ها، مشاهدات و اطلاعاتی است که در طول زندگی و فعالیت های یادگیری با آن ها مواجه می شوید.
هدف این دفتر یادداشت ضبط و سازماندهی این “جواهرات” است تا بعداً در زندگی، تجارت، نوشتن، مکالمات یا هر چیز دیگری که می خواهید استفاده کنید.
تاریخ مملو از شخصیت‌های تاریخی و شخصیت‌های ادبی است که از قدرت دفتر یادداشت برای ثبت و ضبط جزئیات حیاتی همه چیز در اطراف خود استفاده کرده‌اند.
در اینجا چند نمونه قابل توجه از استفاده از نوت بوک آورده شده است:
کارل لینه از این دفترچه به عنوان راهی برای سازماندهی و فهرست بندی طبقه بندی “Systema Naturae”، پیش درآمد نامگذاری دو جمله ای و ترتیب گونه ها استفاده کرد.
ژولیوس سزار خوانش هایی را که در طول زندگی خود انجام داد در بیش از 1200 صفحه دفتر یادداشت ثبت کرد.
در طول قرن هفدهم، دانشجویان دانشگاه هاروارد و آکسفورد مجبور بودند دفترچه‌های مخصوص خود را داشته باشند.
بیل گیتس یادداشت هایی از مطالعه شخصی خود را در وبلاگ خود پست می کند.
